10. Fight

*Oczami Katherine*

- Damon, na jaki temat?- krzyknęłam.

- Katherine- podszedł do mnie, łapiąc moją twarz w dłonie- Obiecuję, że wszystko ci powiem, ale w odpowiednim momencie.

- Kiedy będzie odpowiedni moment?- nie chciałam dać za wygraną, ale to było cholerne trudne.

On miał taki głos jakby… Jakby się troszczył o mnie, zależało mu, trudno mu było mnie okłamywać.

- To wszystko zależy od gangu- oznajmił- Niedługo będzie nasze zebranie, podczas, którego mamy uzgodnić czy ty, Lily i Caroline będziecie należeć do gangu czy nie, a także mamy uzgodnić czy możemy wam powiedzieć o tej sprawie.

- Poczekaj… Mam należeć do gangu?- spytałam wystraszona.

Gang to ostatnie miejsce, do którego chciałabym trafić.

Tak samo pewnie myślą Lily i Caroline.

"[..] naprawdę nie chce żebyś tam trafiła"

- Możesz mi wierzyć lub nie, ale naprawdę nie chce żebyś tam trafiła- powiedział.

Uwierzyłam mu.

Katherine, co do cholery jest z tobą nie tak?

To morderca!

- A Lily i Caroline?- zapytałam

- Mam nadzieję, że tam nie trafią- oświadczył.

- Ale czy możesz coś zrobić, by na pewno tam nie trafiły?- spytałam.

- Wątpię żeby tam trafiły, ale będzie głosowanie. Ja, Klaus i Stefan na sto procent będziemy przeciw, Roseanne będzie pewnie na tak i zostali jeszcze Zayn, Liam, Niall, Harry i Louis- powiedział.

- Damon, wiesz, że ja nie mam pojęcia, o jakich ludziach ty mówisz… No może po za Stefanem, twoją siostrą i Zaynem- oznajmiłam.

Brunet się uśmiechnął.

- Pamiętasz tego chłopaka, co powiedział nam o tym, że Lily i Caroline poszły na policję?- zapytał.

Kiwnęłam głową.

- To był Liam. Nialla, Harrego i Louisa poznasz na zebraniu, a Klaus to brat Stefana. Jego też tam poznasz- powiedział.

- Chwilę… Ja też idę na to zebranie?- zapytałam zdziwiona.

- Tak. Ty, Lily i Caroline tam będziecie- powiedział.

- Lily i Caroline?- spytałam pełna nadziei, że je spotkam.

Przytaknął głową.

Uśmiechnęłam się lekko.

Damon miał już coś powiedzieć, ale do domu wpadł jakiś chłopak o bujnych lokach. Ciekawe, kto to?

- Styles… Co ty tu robisz?- zapytał oschle Damon.

- Przyszedłem powiedzieć, że Caroline jest już z Klausem- powiedział.

Chwila on mówił o Caroline? Mojej przyjaciółce?

- To dobrze. A teraz możesz już sobie iść- oznajmił Damon.

- Ej… Myślisz, że jak Caroline niedawno dopiero znalazła się u Klausa, to on jej nie zostawi, no nie?- zapytał.

- Wydaje mi się, że nie- powiedział Salvatore zdziwiony zachowaniem chłopaka.

- To dobrze- odetchnął z ulgą.

O co chodzi?

Nagle twarz Damona z diametralnie się zmieniła. Przed chwilą była zdziwiona, a teraz wygląda jakby wszystko zrozumiał, ale jego twarz wyraża również złość…

Tylko na co on jest zły?

- Coś ty do cholery zrobił?!- zapytał.

- Nic… Ja po prostu- wypowiedź chłopaka przerwał trzask drzwi.

- Styles! Gdzie jesteś?!- ktoś się wydarł.

"Styles! Gdzie jesteś?!"

Twarz chłopaka o bujnych lokach teraz wyrażała tylko przerażenie. Po chwili do pomieszczenia wpadł jakiś mężczyzna.

- Katherine idź na górę- zwrócił się do mnie Damon.

- O co chodzi?- spytałam zdziwiona.

- Później ci powiem, o co chodzi, ale teraz proszę idź na górę.

Już chciałam coś powiedzieć, ale Damon posłał mi spojrzenie niecierpiące sprzeciwu. Muszę się go posłuchać. Powoli weszłam po schodach i skierowałam się do sypialni. W drodze do pokoju usłyszałam głos Damona.

- Klaus, o co chodzi?

Klaus… To nie był brat Stefana, który miał się opiekować Caroline?

*Oczami Damona*

- Klaus, o co chodzi?- spytałem zdziwiony postawą mojego przyjaciela.

- Później ci powiem, co ten pierdolony sukinsyn zrobił, ale najpierw musze z nim porozmawiać- powiedział.

- Styles, co ty zrobiłeś- warknąłem do chłopaka, który stał za mną.

- Nic takiego- mruknął.

- Nic takiego!?- wrzasnął Klaus i chciał się rzucić na bruneta, ale go powstrzymałem.

- Klaus masz mi TERAZ powiedzieć, o co chodzi!- krzyknąłem.

- Sukinsyn chciał zgwałcić Caroline- powiedział mój przyjaciel.

Że co proszę? Jedno jest pewne. Styles jest już martwy.

- Co zrobiłeś?!- skierowałem moją wypowiedź do Harrego, który odzyskał odwagę.

- No wiesz… Ona jest bardzo seksowna i po prostu chciałem się z nią trochę zabawić- powiedział pewny siebie.

Klaus nie wytrzymał. Rzucił się na Stylesa i zaczął go okładać pięściami. Wiedziałem, że jeśli nie zareaguje, to Harry już niedługo będzie martwy. Z jednej strony chciałem żeby zginął, ale z drugiej… Nie chce mi się szukać kogoś nowego do gangu. Odciągnąłem swojego przyjaciela od Harrego, przy okazji zarabiając pięścią w twarz od Stylesa.

- Klaus… Posłuchaj mnie. Idź teraz do Caroline, a ja się nim zajmę- powiedziałem.

- Damon, on chciał…- zaczął wściekły, ale mu przerwałem.

"[...] on chciał..."

- Wiem Klaus. Gdyby na miejscu Caroline była Katherine zareagowałbym identycznie, ale jeśli byś go zabił, stracilibyśmy kolesia od brudnej roboty- oznajmiłem.

Klaus chwilę się zastanawiał, ale po chwili dał za wygraną. Pożegnał się ze mną i ruszył do drzwi.

- Styles jeśli zrobisz to jeszcze raz, to będziesz na sto procent martwy- syknął i wyszedł.

Odwróciłem się do chłopaka.

- Zjeżdżaj stąd Styles. I nie waż mi się pokazać jutro na zebraniu- warknąłem i chłopak opuścił mój dom.

Podszedłem do barku i nalałem sobie Whisky. Musiałem odreagować. Miałem za dużo na głowie, jak na normalnego człowieka. Roseanne nieakceptująca Katherine, martwa mama Caroline, przypuszczenia Zayna i Julie, nowy gang, który może nam zagrażać, ojciec Caroline, Styles przystawiający się do Caroline i do tego wszystkiego dochodzi jeszcze ta tajemnica, o której nie mogę powiedzieć Katherine, co jest cholernie trudne. Nie potrafię przed nią ukrywać czegokolwiek. W jej towarzystwie czuje się inaczej. Do nikogo czegoś takiego nie czułem. No może oprócz Arii, ale to już skończony rozdział.

- Damon?- moje rozmyślenia przerwał głos Katherine.

Odwróciłem się w jej stronę i uśmiechnąłem się. Na jej twarzy widziałem zmartwienie. Ona się martwi? Tylko, o co?

- Coś się stało?- zapytałem z troską w głosie.

- Miałam zapytać o to samo- uśmiechnęła się lekko.

Boże jaka ona jest piękna!

- Ktoś cię uderzył?- zapytała po chwili.

O czym ona mówi? A no tak! Momentalnie dotknąłem miejsca, gdzie Styles mnie uderzył.

- To nic- powiedziałem.

Katherine chwilę na mnie patrzyła, uśmiechnęła się lekko i poszła do kuchni. Zdziwiony podążyłem za nią wzrokiem. Po chwili wróciła do mnie z dużym nożem w ręku.

"[..] to tym nozem dużo nie zdziałasz"

- Jeśli chciałaś mnie zabić to tym nożem dużo nie zdziałasz- zaśmiałem się.

- Zamknij się- warknęła, z trudem powstrzymując się od śmiechu.

Podeszła do mnie i przyłożyła ostrze noża do mojego obolałego miejsca.

- Więc… O co chodziło Klausowi?- zapytała.

- Skąd wiesz, że on ma tak na imię?- odpowiedziałem pytaniem na pytanie.

- Usłyszałam, że się tak do niego zwracasz- powiedziała.

- Chciał po prostu zabić Stylesa- wyznałem.

Katherine zrobiła wielkie oczy.

- Dlaczego?- spytała.

- Bo chciał zgwałcić Caroline- powiedziałem.

- Co chciał zrobić?!- wybuchła.

- Kath spokojnie… Nic jej się nie stało. Klaus w porę zareagował- powiedziałem.

- Obiecałam jej, że to się już nie powtórzy- powiedziała sama do siebie.

O co jej chodzi?

- Boże! Jaka ja jestem beznadziejna w składaniu obietnic- powiedziała.

Podszedłem do niej i położyłem swoje dłonie na jej szyi. Spojrzała na mnie zdziwiona.

"Katherine, o co chodzi?"

- Katherine, o co chodzi?- spytałem.

- Tyler- były chłopak Caroline też próbował ją… - nie potrafiła tego powiedzieć.

- Cii.. Nie musisz nic mówić- powiedziałem i mocno ją przytuliłem.

O dziwo nie protestowała. Wtuliła się we mnie jeszcze bardziej i zaczęła płakać.

- Powinnaś się położyć- stwierdziłem.

Katherine pokiwała głową i ruszyliśmy na górę. Dałem jej jakiś mój za mały T-shirt, ale pewnie na nią i tak będzie za duży i brunetka weszła do łazienki. Gdy wyszła zająłem jej miejsce. Gdy skończyłem wyszedłem z pomieszczenia i zastałem Katherine leżącą na łóżku i patrzącą na moje zdjęcie z Ross. Gdy tak patrzyłem na lekko uśmiechniętą brunetkę mogłem sobie wyobrazić, że tak może być już zawsze. Ona za mną. To by było piękne.

- Widać, że jesteście rodzeństwem- oznajmiła.

- Tak?- spytałem i również położyłem się na łóżku.

- Tak. Tutaj na zdjęciu jesteście do siebie podobni z wyglądu, zaś teraz z charakteru- powiedziała.

- Chyba masz rację- oznajmiłem.

- Na pewno mam rację- zaśmiała się.

Boże, jak ona pięknie się śmieje.

"Dziękuje"

- No dobrze panno „zawsze mam racje”. Powinnaś iść spać- powiedziałem.

Ponownie się zaśmiała.

- Dziękuje- wyszeptała po chwili.

- Za co?- spytałem zdziwiony.

- Za to, że mnie jeszcze nie zabiłeś, za to, że chronisz Lily i Caroline, za to, że jak do tej pory nie dałeś mnie skrzywdzić. Po prostu dziękuje- powiedziała cicho- Dobranoc Damon- dodała i odwróciła się ode mnie.

Chwilę zastanawiałem się nad tym, co powiedziała i czy na pewno to powiedziała i zasnąłem z myślą, że rano obudzę się obok niej… 

Hej!

Przepraszam, że mnie tak długo nie było, ale nie miałam weny.

Jak Wam się podobał rozdział?

Życzę Wam miłego weekendu i ładnej pogody xx

Pozdrawiam Caroline.